Een Zee van Gevaar en Veerkracht: agrovisserij aan de laatmiddeleeuwse Engelse kusten als adaptatiestrategie tegen de risico's van klimaatverandering.

Over de hele wereld zijn kustgebieden bedreigd door de toenemende risico's van klimaatverandering. Een gelijkaardig proces voltrok zich in de late middeleeuwen, toen periodes van verhoogde klimaatinstabiliteit de opkomst van de kleine ijstijd kenmerkten. Zowel historisch als ecologisch onderzoek beschouwt de zee steeds als een gevaar, vanwege de stormen die vernieling op de kusten veroorzaakten. De zee bood echter ook kansen, gezien de visserij voedsel en inkomen kon voorzien tijdens periodes van verhoogde onzekerheid door frequente stormen en mislukte oogsten. Dit project stelt het dominante idee dat boeren uitzonderlijk kwetsbaar zijn in vraag, door hun visactiviteiten als adaptatiestrategie te onderzoeken. Dit aspect bleef tot nog toe onderbelicht, aangezien de aandacht van de visserijgeschiedenis naar de opkomende specialisatie en schaalvergroting ging. Het doel is om te achterhalen of, waar en wanneer boeren hun landbouwactiviteiten met visserij konden combineren, en of dit het risico geassocieerd met leven op de Engelse kusten tijdens de klimaatveranderingen in de mid-dertiende tot mid-vijftiende eeuw kon verlagen. Door het zowel kwalitatief als kwantitatief gebruik van de unieke bronsituatie in laatmiddeleeuws Engeland kan dit project het over het hoofd geziene aspect van vis als een bron van veerkracht betrekken.

Trefwoorden:GESCHIEDENIS VAN DE MIDDELEEUWEN, LANDSCHAPSGESCHIEDENIS

Disciplines:Landschaps- en ecologische geschiedenis, Middeleeuwse geschiedenis, Sociaal-economische geschiedenis

Project type:Samenwerkingsproject