Aanhoudende pijn bij kankeroverlevenden: hoe te beoordelen in de klinische praktijk

In de klinische praktijk ontbreken richtlijnen voor een uitgebreide diagnose van pijn bij overlevenden van kanker. Er bestaan verschillende geldige vragenlijsten om neuropathische pijn in een klinische setting te identificeren. Deze tools kunnen echter geen onderscheid maken tussen neuropathische pijn en centrale sensitisatie (CS) pijn, wat resulteert in een overschatting van neuropathische pijn. Bijgevolg is er dringend behoefte aan een verbeterd hulpmiddel voor het identificeren van CS-pijn. Tot op heden zijn kwantitatieve sensorische tests (QST) de meest betrouwbare voor de uitsluiting van neuropathische pijn en de detectie van CS: detectie- en pijndrempels van aanraking, drukpijn en thermische drempels worden gebruikt om de sensorische functies en pijn in verschillende, meestal chronische pijnpopulaties te bepalen. Bovendien worden geconditioneerde pijnmodulatie (CPM) en temporele sommatie (TS), die wordt beschouwd als onderdeel van QST, gebruikt om veranderde faciliterende en inhiberende pijnmechanismen te beoordelen. Helaas zijn deze laboratoriumtesten duur, complex en tijdrovend. Daarom is er dringend behoefte aan een gebruiksvriendelijk beoordelingsinstrument dat klinische tekenen en symptomen omvat om neuropathische, nociceptieve en CS-pijn te onderscheiden bij alle soorten kankerpatiënten met aanhoudende pijn. Gelukkig zullen niet alle overlevenden van kanker aanhoudende pijn krijgen. Het is niet helemaal bekend waarom deze patiënten geen aanhoudende pijn ontwikkelen. Daarom kan het vergelijken van sensorische profielen tussen overlevenden van kanker met en zonder pijn nuttig zijn om de ontwikkeling van pijn te begrijpen. Patiënten die lijden aan chronische primaire pijn (bijv. Fibromyalgie, chronisch vermoeidheidssyndroom en chronische musculoskeletale pijn) vormen een andere groep waarvan is aangetoond dat ze sensorische veranderingen uitlokken. Het vergelijken van overlevenden van kanker met patiënten met chronische primaire pijn zou een completer beeld kunnen geven van sensorische veranderingen die bijdragen aan aanhoudende pijn en uiteindelijk tot strategieën voor pijnbeheer kunnen leiden. Verschillende onderzoeken geven aan dat pijnbeheersingsstrategieën pijn gerelateerd aan de behandeling van kanker niet voldoende goed functioneren. De overgrote meerderheid van succesvolle pijnbeheersingsstrategieën levert slechts significante gezondheidsresultaten op bij slechts een subgroep van de patiënten die ze krijgen. Pijnbeheersingsstrategieën op basis van pijnclassificatie kunnen mogelijk effectiever zijn. Pijneducatie (PNE) is een steeds populairdere en besproken pijnbeheersingsstrategie bij de behandeling van niet-kankergerelateerde nociceptieve en CS-pijn. Studies naar de effecten van PNE bij overlevenden van kanker op basis van pijnclassificatie zijn schaars. Dit doctoraatsproject beoogt ook het effect te onderzoeken van een enkele PNE-sessie op de pijnbeleving en pijngerelateerd functioneren bij overlevenden van kanker met aanhoudende pijn (nociceptieve en / of CS-pijn).