Behandeling van aortaklepstenose op hogere leeftijd: lange-termijns uitkomst van de twee voornaamste behandelingsstrategieën.

Aortaklepstenose is de meest frequent voorkomende vorm van hartkleplijden. De incidentie neemt sterk toe bij oudere patiënten, zeker vanaf de leeftijd van 70j. Gezien de huidige stijging in levensverwachting en de toenemende vergrijzing van onze bevolking, stijgt het aantal patiënten met aortaklepstenose jaarlijks. Er bestaan heden twee grote opties tot behandeling van ernstige, symptomatische aortaklepstenose: een hartoperatie waarbij de zieke klep vervangen wordt door een biologische hartklep (SAVR), of een interventie via een catheter waarbij een nieuwe klep over de verkalkte aortaklep wordt geplaatst (TAVR). Beide technieken worden in UZ Leuven nu ruim 10j naast elkaar gebruikt. Het ‘hart-team’ beslist voor elke individuele patiënt welk strategie er gekozen wordt. Hierbij zal momenteel de patiënt op erg hoge leeftijd of met veel co-morbiditeit eerder behandeld worden via TAVR, terwijl andere patiënten een hartoperatie krijgen. Deze laatste patiënten worden bijna uitsluitend behandeld met een sutuurloze biologische klep, gezien deze klep de operatietijd sterk verkort en minder ingrijpend maakt. In dit thesiswerk zal de volledige lange-termijnsopvolging van het totale cohort aan patiënten met een sutuurloze klep (N>850) vergeleken worden met de uitkomst van patiënten die TAVR ondergingen (N>650). Er zal gekeken worden naar overleving, majeure complicaties en performantie/duurzaamheid van de nieuwe hartklep. Mogelijk kan ook een analyse gemaakt worden van kosten verbonden aan de beide behandelingsstrategieën.