Zelfhelend beton in agressieve omgevingen

Het doel om mechanismen en technologieën te ontwikkelen die de duurzaamheid van betonconstructies en daarmee de levensduur verhogen, heeft de laatste jaren veel aandacht gekregen, vanwege het feit dat cementachtige materialen vatbaar zijn voor scheuren en dus schade kunnen veroorzaken die verband houdt met degradatie en verergert in zeer agressieve omgevingen. Bevredigende resultaten van scheuren die autonoom genezen en / of getriggerd worden door sommige externe stimuli worden beschreven in de literatuur. Veel van dit bewijs is echter verkregen in omgevingen die als ideale omstandigheden worden beschouwd. De ideale omstandigheden kunnen variëren, afhankelijk van het genezende middel. Op deze manier, als er een discretie is om te weten hoe het genezende middel moet worden gekozen voor elke omgevingsconditie waaraan het zal worden blootgesteld, kan efficiëntie worden gegarandeerd door de duurzaamheid van de constructie te vergroten. Sommige onderzoeken werden ook in reële situaties gebruikt om aan te tonen dat de zelfherstellende technieken die op laboratoriumschaal zijn ontwikkeld, kunnen worden uitgebreid tot echte toepassingen. Verder onderzoek zou zich echter moeten richten op de duurzaamheid op lange termijn van de genezen structuren, rekening houdend met meer realistische omgevingsomstandigheden, bijv. Weerstand tegen corrosie, bevriezing / dooi, zoutkristallisatie en stabiele versus niet-stabiele scheuren. Het beoordelen van de duurzaamheid van materialen na beschadiging en de daaropvolgende genezing is essentieel om gebruik op volledige schaal te valideren. Er zijn zeldzame grootschalige zelfherstellende betontoepassingen die doorgaans onvoldoende of zelfs onbewezen efficiëntie vertonen. Het onderzoeksproject beoogt op een duidelijke en betrouwbare manier te beschrijven hoe het zelfherstellende beton zich gedraagt in verschillende agressieve omstandigheden. Het onderwerp voorspelt de productie van een selectiematrix voor zelfherstellende methodologieën die kunnen worden aangepast aan specifieke reële omgevingen, zoals temperaturen van -10 tot 60 ° C (incl. Vries-dooi-effecten), hoge zout- of zuurconcentraties, lage of hoge vochtgehalte, een bepaalde waterdruk, etc. De verschillende (extreme) omstandigheden zullen tijdens en / of na genezing worden toegepast en deze laatste geven informatie over de duurzaamheid van het genezen materiaal. Op basis van betrouwbare resultaten op basis van experimentele tests en kennis uit de literatuur wordt dus verwacht dat zelfherstellende mechanismen, mits goed geselecteerd, in praktijksituaties kunnen worden gebruikt en dat ze goede prestaties leveren. Door voor elke extreme aandoening de beste genezende middelen te ontdekken, kan de markt een betrouwbare richtlijn hebben voor het ontwikkelen van de mengsels, rekening houdend met het meest geschikte zelfherstellende mechanisme.