Bevorderen van DNA-gebaseerde antilichaamtherapie via evaluatie en karakterisatie van in vivo expressie, complexe antilichaamconstructen, en toedieningsformuleringen

DNA-gebaseerde antilichaamtherapie beoogt de administratie van de coderende nucleotidesequentie, in plaats van het geproduceerde antilichaameiwit. Deze innovatieve aanpak kan ervoor zorgen dat het lichaam zelf voor lange tijd het geneesmiddel aanmaakt. Dit biedt een alternatief voor conventionele dure productie en frequente administratie van antilichamen. Onze onderzoeksgroep heeft voorheen voor verschillende DNA-gebaseerde antilichamen aangetoond dat deze aanpak werkt, na administratie via intramusculaire elektroporatie in zowel muizen als schapen. Dat laatste illustreert het klinisch potentieel. Dit PhD project neemt een stap terug, en focust op een select aantal fundamentele onderzoeksvragen, geïdentificeerd op basis van interne experimentele observaties en de huidige noden in dit onderzoeksveld. Deze zijn gelinkt aan de noodzaak tot een meer robuuste antilichaamproductie en het vergroten van de mogelijke toepassingen. Ten eerste wensen we daarom de factoren die in vivo antilichaamexpressie beïnvloeden beter te begrijpen. Daarnaast focussen we op de in vivo expressie van meer complexe bispecifieke antilichamen. Als laatste evalueren we synthetische formuleringen in muizen en schapen als alternatief voor elektroporatie. De resultaten van dit project zullen ons fundamenteel inzicht in antilichaamgentransfer verder vergroten, en effenen het pad naar een betere ontwikkeling en bredere toepassing van DNA-gebaseerde antilichaamtherapie.