Het verlies van celvernieuwing in hart residente macrofagen als aanleiding voor Hartfalen met Bewaarde Ejectiefractie.

Hartfalen met Bewaarde Ejectiefractie (HFpEF) is een pathologie met een aanzienlijk sterftecijfer die jaarlijks meer dan 1,8 miljoen Europeanen treft. HFpEF heeft slechts weinig behandelingsopties mede omdat het vaak pas in een laat stadium gediagnostiseerd wordt. Op cellulair niveau zijn vasculaire dysfunctie, fibrose en een verhoogd immuunrespons kenmerkend, maar omtrent de onderliggende mechanismen werd nog geen consensus bereikt. De beschermende werking van hart-residente macrofagen voor het hart is een opkomende invalshoek in de preventie van systolisch HF na ischemie. In de ontwikkeling van diastolisch hartfalen, blijft de rol van hart macrofagen echter onduidelijk. Mijn hypothese luidt dat de progressie van HFpEF kan aangedreven worden door een daling van de hart-macrofagen en hun hartbeschermend effect, waarbij ze de rekrutering van circulerende monocyten inhiberen. In deze studie zal ik de functie van hart-macrofagen in HFpEF karakteriseren en transgene muizen testen waar deze cellen een geremde celvernieuwings capaciteit hebben of een geblokkeerde monocyt rekrutering tijdens de aanvangsfase van HFpEF. Daarnaast zal ik de belangrijkste genen betrokken bij hart-macrofaag proliferatie identificeren en ze valideren in een muismodel voor HFpEF. Het lange termijn doel bestaat eruit om hart-macrofaag proliferatie als een positieve target te gebruiken in nieuwe gepersonaliseerde behandelingen. Deze zouden de progressie naar HFpEF kunnen voorkomen in patiënten die reeds lijden onder de comorbiditeiten van de ziekte.