De historische ontwikkeling van het begrip van natuurlijke zaligheid in de Salamanca School (1500–1620)

Mijn project onderzoekt de ontwikkeling van de opvatting dat de menselijke natuur haar volledige geluk of zaligheid door louter natuurlijke middelen moet bereiken, zonder de bovennatuurlijke gratie, onder denkers van de zestiende eeuw aan de Universiteit van Salamanca. Hedendaagse wetenschappers hebben betoogd dat Báñez, Medina en Suárez, drie van de meest vooraanstaande schrijvers van de Salamanca School, stelden dat de menselijke natuur haar volledige geluk bereikt in een natuurlijke einde, als een reactie op Baius. Voor hen leek Baius’ begrip van een intrinsiek bovennatuurlijke zaligheid het gracieuze karakter van goddelijke gratie juist te ondermijnen. De hedendaagse consensus is echter onvoldoende, omdat er weinig tekstueel bewijs is dat het standpunt van de Salamancans een reactie was op het Baianisme. Mijn project onderzoekt de oorsprong van hun visie van een louter natuurlijke zaligheid. Ik beschouw in het bijzonder de mate waarin deze kijk op het geluk een reactie was op ontwikkelingen in de intellectuele context van Salamanca waarin zij schreven.

Trefwoorden:School of Salamanca, natural beatitude, Baianism

Disciplines:Deugdethiek