Het modelleren van het intracardiale electrogram en de toepassing voor het karakteriseren van het hartweefsel

De mechanische contractie van de hartspieren is gecoördineerd door elektrische depolarisatiegolven. Er is echter een beperkt fundamenteel begrip omtrent de informatie die verborgen zit in het electrogram. Dit is de extracelulaire potentiaal gemeten dicht bij de hartwand.

Tijdens dit project werd er een analytische oplossing gepresenteerd voor het elektrogram probleem in een semi-oneindig stuk weefsel met parallelle vezels die aantoont dat een algemene, effective conductiviteit moet worden gekozen in vereenvoudigde modellen. Er werd vastgesteld dat de vezelrichting de amplitude met een factor drie beïnvloedt. Daarbovenop heeft de wanddikte een invloed op de amplitude, waardoor werd geconcludeerd dat er eerder relatieve grenswaarden nodig zijn dan absolute om in klinische context het gezond weefsel te onderscheiden van ziek weefsel. Onze wiskundige inzichten werden toegepast om een sjabloon op te stellen voor de vorm van het elektrogram en deze te parametriseren, zodanig dat het sjabloon getoetst kon worden aan de experimentele data. Daarnaast werden deze inzichten ook toegepast om de correlatie tussen fibrotisch weefsel en de eigenschappen van het elektrogram te verklaren binnenin een klinische samenwerking.