Het in kaart brengen van de impact van post-translationele modificaties op eiwit aggregatie.

Een diverse groep van wijdverspreide ziektes, waaronder Alzheimer's, Parkinson's, amyotrophe laterale sclerosis (ALS), type II diabetes mellitus en vele anderen, delen een enkel gemeenschappelijk kenmerk, namelijk de constante opbouw van eiwit neerslag, wat tot symptomen van toenemende ernst leidt (ontsteking, weefsel degeneratie en volledige orgaan disfunctie). Abberrante eiwit aggregatie wordt veroorzaakt door korte hydrofobe segmenten in eiwitten, die de neiging hebben om samen te klitten en zo onoplosbare eiwit stapels vormen. Dit proces gebeurt hoofdzakelijk als het resultaat van eiwit overexpressie of instabiliteit, door schommelingen in de pH of temperatuur, door mutaties of post-translationele modificaties (PTM). Aggregaten van eiwitten gemodificeerd met dergelijke PTMs worden in toenemende mate gelinkt aan eiwit aggregatieziektes. Dit gebeurt echter slechts geval per geval en dientengevolge ontbreekt ons een grondig begrip van de directe rol en belang van PTMs op eiwit aggregatiemechanismes. In dit project stellen we voor om de algemene regels te onderzoeken volgens dewelke PTMs de aggregatie van eiwitten modificeren, via een uitvoerige analyse van de impact van PTMs op de zelf-associatie bepalende regios van eiwitten, die de hoofddeterminanten van aggregatie uitmaken.