Mondiale dreigingen tegenover gelokaliseerde praktijken: betaling voor ecosysteemdiensten vs. erkenning en aanpassing van ecosysteemkennis in Nicaragua en Guatemala.

Betalingen voor ecosysteemdiensten (PES) zijn uitgegroeid tot een dominant paradigma in het milieu- en klimaatbeleid. De aanpak is aantrekkelijk: landgebruikers, vaak niet gemotiveerd om op hun land voordelen uit de natuur (ecosysteemdiensten) te genereren, worden daartoe aangemoedigd door middel van voorwaardelijke betalingen van andere actoren (bv. energie-intensieve bedrijven die betalen voor het behoud van bossen). Mondiale klimaatfinancieringsinstrumenten zoals koolstofmarkten, het VN-programma ter vermindering van emissies ten gevolge van ontbossing en bosdegradatie (REDD+), en biodiversiteit-compensatiemechanismen weerspiegelen de populariteit van PES bij donoren. PES krijgt echter ook kritiek, omdat de werkmethoden vaak neoliberale beheerssystemen opleggen in plaatselijke territoria, leiden tot onteigening van lokale landgebruikers, bestaande ongelijkheden verankeren, en conflicten over hulpbronnen veroorzaken. Deze bezorgdheden maken een kritisch onderzoek noodzakelijk naar de manier waarop mondiale problemen verstrengeld zijn met gelokaliseerde kennis. Door een vergelijking van PES-sites in Nicaragua en Guatemala bestuderen we de manier waarop PES-instrumenten het historische geheugen vorm geven, de dynamische interactie tussen natuur en maatschappij, macht en verschil in de dagelijkse praktijk en als gestructureerde relaties. Dit onderzoek versterkt de kennis rond zowel PES als lokale ecologische kennis, en biedt relevante beleidsinzichten rondom PES-interventies.

Trefwoorden:CENTRAAL-AMERICA, ECOLOGISCHE RECHTVAARDIGHEID, POLITIEKE ECOLOGIE, ECOSYSTEEMDIENSTEN

Disciplines:Ecologische antropologie, Milieubeleid, Multilevel governance niet elders geclassificeerd, Sociale geografie