Respons op fysieke training in hartfalen: microRNAs als instrument voor onderliggende mechanismen, implementatie van een gepersonaliseerde behandeling en nieuwe therapeutische opties.

Door de vergrijzing van de bevolking en verbeterde cardiovasculaire therapie, zal hartfalen tot een echte epidemie uitgroeien in de 21ste eeuw. Fysieke training is een efficiënte therapie om de symptomen, de levenskwaliteit en levensduur van patiënten met hartfalen te verbeteren. Er is echter een zeer grote variatie in de respons op fysieke training, waardoor sommige patiënten bij het gebruik van een vaste trainingsdosis helemaal geen baat ondervinden en andere patiënten 'overtraind' worden. Daarom is het ontwikkelen van op maat gemaakte trainingsprogramma's van cruciaal belang. Onderzoek naar 'low-responders' versus 'high-responders' kan verder ook mechanistisch inzicht verschaffen in de gunstige effecten van fysieke training. In dit opzicht is het onderzoeksgebeid van de epigenetica bijzonder interessant. MicroRNA zijn epigenetische regulatoren van tal van biologische processen en zijn stabiel te detecteren in het bloed, hetgeen hun waarde als biomerkers verhoogt. In dit project willen we nagaan welke microRNA geassocieerd zijn met inspanningscapaciteit en respons op fysieke training. Het doel is om een microRNA 'fingerprint' te ontwikkelen die in staat is om de aërobe fitheid van de patiënt te meten en om na te gaan of deze 'fingerprint' responders van non-responders kan onderscheiden. Op deze manier kan er gewerkt worden aan een effectiever gepersonaliseerd trainingsprogramma, om de efficiëntie van deze therapie te verhogen, maar ook om onnodige behandelingen te vermijden. De studie van microRNA disregulatie in responders versus non-responders zal ons ook inzicht verschaffen in de onderliggende mechanismen van fysieke training en identificatie van nieuwe therapeutische targets.

Trefwoorden:EPIGENETICA, GENDER, INSPANNINGSFYSIOLOGIE, HARTFALEN

Disciplines:Cardiale en vasculaire geneeskunde, Fysiologie