Het Phaedrus-onderwijs aan de Neoplatoonse school van Athene

Op grond van haar invloed op de geschiedenis van het denken, kan men de Neoplatonische School van Athene, samen met haar zusterschool in Alexandrië, beschouwen als één van de belangrijkste intellectuele instellingen in het Westen. Ze was zo belangrijk dat 529 CE, het jaar waarin de school door de keizer Justinianus werd gesloten, vaak wordt beschouwd als het einde van de antieke filosofie en in het verlengde daarvan van de oudheid zelf. Hoewel er de afgelopen dertig jaar een hernieuwde interesse is voor het latere neoplatonisme, blijft deze beweging, waaraan we bijna een derde van de filosofische teksten te danken hebben die bewaard zijn uit de Oudheid, het minst onderzochte domein van de antieke filosofie. Veel vragen over de School van Athene blijven daarom onbeantwoord, waaronder de volgende: wat waren de pedagogische praktijken, inzake filosofische theorie of contemplatieve praktijk, van de school? Hoe heeft de inhoud van platonische dialogen zoals de Phaedrus deze praktijken beïnvloed? Wat was de invloed van een beroemde neoplatoonse leraar zoals Syrianus op zijn studenten? Dit project wil aantonen dat de antwoorden op deze fundamentele vragen te vinden zijn in een grotendeels over het hoofd geziene tekst uit de gouden eeuw van de School, namelijk de Scholia op Plato’s Phaedrus van Hermias van Alexandrië.