Mensurale Notatie Heroverwogen: Compositie, Transmissie en Uitvoering

 De muzieknotatie diende historisch gezien om informatie over de uitvoering van composities over te dragen. In de decennia rond 1500 getuigen muziekbronnen van een complex proces van manuscriptoverdracht, waardoor notatie aspecten aanzienlijk veranderden. Dit is reeds langere tijd een aandachtspunt binnen de musicologie, met geleerden die stemmata voor composities hebben opgesteld die relaties tussen de bronlezingen laten zien. De processen rond deze overdracht daarentegen zijn onderbelicht gebleven, vooral wat betreft de notatie zelf. Bij het kopiëren van composities lijken de schrijvers een grote mate van zelfbeschikking te hebben gehad, waardoor de notatie op basis van lokale behoeften is veranderd, maar slechts zelden weten we precies om welke veranderingen het gaat. Dit project richt zich op aspecten van de notatie waarvan de precieze implicaties onbekend zijn: ligaturen (groepen noten gevat in één figuur), color (invulling van noten ter ritme verandering), non-fugale canons (middelen die de lezing van noten transformeren) en de afstand tussen noten en rusten op de notenbalk. Mede door hun dubbelzinnigheid hebben deze aspecten na 1500 hun betekenis verloren en zijn ze vervangen door een systeem dat minder openstaat voor subtiliteit. Door de nadruk op de aspecten binnen hun contemporaine muziektheoretische context wordt nieuw licht geworpen op deze beslissingen met gevolgen voor de uitvoering, de muzikale betekenis en de notie van een muziekwerk in de Renaissance.