De dissectie van de onderliggende moleculaire mechanismen van uitgelokte activiteiten en arritmische substraten in de rand van het infarct met gebruik van levende hartweefsel coupes

 Hartritmestoornissen die ontstaan door abnormale elektrische pulsen na een hartaanval zijn een belangrijke doodsoorzaak en zorgen ervoor dat het hart te traag, te snel of ongecontroleerd samentrekt. Een hartaanval ontstaat wanneer de bloedtoevoer naar het hart of een deel ervan vermindert of stopt en daardoor schade aan de hartspier veroorzaakt. De regio naast het infarct wordt de ‘border zone’ genoemd en is eerder aangetoond als de plaats waar hartritmestoornissen ontstaan. Deze regio is gekenmerkt door fibrose met daartussen enkele overlevende hartcellen. Tijdens fibrose worden de hartspiercellen vervangen door een neerslag die het hart stijf maakt en andere groepen van cellen, zoals fibroblasten en immuniteitscellen. De overlevende hartspiercellen in de ‘border zone’ kunnen andere structurele en elektrische kenmerken vertonen. Hartfibroblasten die normaal het gezonde hart ondersteunen, kunnen kwaadaardig worden na een hartinfarct. Deze cellen hebben de capaciteit om direct met de overlevende hartspiercellen te communiceren via kleine kanalen en kunnen daardoor de elektrische eigenschappen van de hartspier verstoren. In dit project zal ik gebruik maken van dunne coupes van levend hartweefsel om de onderliggende mechanismen van hartritmestoornissen na een hartaanval te onderzoeken in een multi-cellulaire omgeving en deze bevindingen te correleren met observaties van het gehele hart. Dit zal tot nieuwe inzichten leiden en bijdragen aan de ontwikkeling van nieuwe therapieën