Een humanisme van noodlottige onrust: reflecties bij de filosofie van Leopold Flam.

Het is vreemd dat een denker die op persoonlijk vlak zoveel moeite leek te hebben met dialectiek als verklaring voor een inherente spanning tussen begrippen, fenomenen en situaties, mij voortdurend provoceert om zijn geschriften dialectisch te benaderen. Eerst is er de aantrekking tot een bepaald concept, al dan niet in- of uitgeleid door een anekdotische paragraaf. Vervolgens komt een moment van botsing, een interval waarin je als lezer onderzoekend heen en weer verkeert tussen de logica van je eigen redeneren en het denken van Flam. Om door vermoeidheid niet in ataraxie te verzanden, is het ten slotte zaak een uitweg te vinden, liefst maar zelden onmiddellijk. De beweging die ik dan maak, kan ik moeilijk anders begrijpen als een dialectische beweging. Het onderzoek zet zich voort, het redeneren in aanleg vervolgt op een hoger niveau en tegelijk diepgaander, of inniger gravend. Achteraf besef je waarmee je eigenlijk bezig was, met existerend denken.
Iedere beweging die het bestuderen van een filosofisch werk - in bijzonder dat van Leopold Flam - teweeg brengt, kan eerst a posteriori en naarmate men met het denkwerk meer vertrouwd raakt a priori gezien worden als een wijze van bestaan. Dat a priori moet vooral niet overschat worden, want het zijn zeldzame keren dat een denker als Flam de lezer laat zijn zonder te worden.

ISBN:978-90-5487-627-4

Jaar van publicatie:2010

Trefwoorden:Leopold Flam, existentialisme, Filosofie