Morele verantwoordelijkheid, de waarde van menselijk leven en prenatale diagnose.

Vertrekkende van het wederzijds respect voor de autonomie van personen, kunnen
zwangere vrouwen niet verplicht worden zich voor een prenatale diagnose aan te
melden. Mocht er ooit een veilige farmacologische of medische gentherapie voor
genetische aandoeningen bij embryo's tot stand komen, zou het evenwel bijzonder
jammer zijn voor het welzijn en de open toekomst van de ongeborene dat hij niet
werd behandeld tijdens de zwangerschap.
Het prioritaire belang dat wij hechten aan het wederzijds respect voor de autonomie
van personen wordt geïnspireerd door een humanisme. Maar humanisme op zichzelf
beschermt ons in deze casus niet tegen een verlegenheid: het inachtnemen van het respect
voor de vrije keuze van de zwangere vrouw zou er kunnen toe leiden (wanneer zij de test
en de therapie weigert) dat vermijdbaar lijden van de toekomstige persoon wordt gerechtvaardigd.
Deze casus toont aan dat humanisme als één van de 'redelijke omvattende
religieuze, filosofische en morele doctrines' (Rawls 2005) slechts tot op zekere hoogte in
staat is tot het voorkómen van paradoxale situaties waarin ethische beginselen met
elkaar in conflict komen. Het wederzijds respect voor de autonomie van personen en
hun verhouding tot de waarde van leven heeft nood aan een rechtvaardigheidsperspectief.

Jaar van publicatie:2011

Trefwoorden:ethische aspecten van prenatale diagnose, morele verantwoordelijkheid