Blijven of gaan

Hoe filosofisch te denken? Wijsgerig denken is nooit een 'van-A-naar-B', maar een uitwijken naar het omvamende landschap van die basale denkbeweging. Wat is er al meegeslokt wanneer er 'A ->B' van mijn tong rolt? Hoeveel van dit soort indirectheid ten opzichte van het denken kan een mens verdragen? Valt er met goed fatsoen nog te stoppen als je eenmaal hebt gezien dat het denken nooit 'af' is, dat elke uitspraak al gedragen en getekend is door een 'vooraf' waardoor het denken altijd 'eerder' gedacht kan worden maar nooit bij de rock bottom van 'het eerste' kan komen, en dat de gedachte 'Hè, hè, ik ben eindelijk van het beginners niveau A naar filosofisch eindpunt B gegaan' radicaal antifilosofisch is? Dat elke denkfiguur die emergeert voorlopig is, als een trapje dat tijdelijk hielp om een stap vooruit (of: achteruit) te maken maar dat weer weggetrapt zal moeten worden? Sinds Popper weet elke wetenschapper natuurlijk ook dat er geen zekerheid is aan te boren, en dat er niet voorbij de tijdelijk gestabiliseerde voorlopigheid van een gecorroboreerde werkhypothese te komen valt, maar waar de wetenschapper een ommetje buiten het laboratorium kan maken, is er geen outside ten opzichte van het eigen denken. Valt er te leven en te denken onder een continue sous rature?

Jaar van publicatie:2011

Trefwoorden:philosophy, uncertainty, sous rature