Het water en de Nevelstad

Door de toenemende ondoordringbaarheid van de bodem als gevolg van de verstedelijking en vanwege de stijgende regenval door de klimaatveranderingen, kwam het waterbeheer in de Europese steden in een algemene crisis terecht. Steden liggen aan de basis van de ontregeling van de watercyclus. Het is dan ook niet verwonderlijk dat juist zij af te rekenen krijgen met problemen omtrent de opvang van hemelwater en de afvoer ervan. In 2000 reeds werd daarom de Europese kaderrichtlijn Water uitgevaardigd. Die richtlijn, die de impact van verstedelijking op de watercyclus wil temperen, resulteerde in België op gewestelijk niveau in het Integraal Waterbeleid in Vlaanderen, het Brusselse Waterbeheerplan, en de waterbeheersplannen in Wallonië. Deze plannen vertrekken vanuit een preventieve en omvattende benadering en dat is revolutionair. Ze staan haaks op twee eeuwen afwateringsbeleid. Het regenwater wordt nu – in volgorde van voorkeur – hergebruikt of opgeslagen, of men geeft het de mogelijkheid in de bodem te dringen. Op het terrein worden deze beginselen omgezet in het afzonderlijk draineren van regenwater door gebruikmaking van spaarbekkens, en het herverbinden van rivieren met hun meanders. Samen vormen deze maatregelen een heel nieuw programma voor de plaats die het water in stedelijke gebieden opnieuw moet innemen. De verantwoordelijkheid ervoor is echter nog steeds verdeeld over verschillende instanties. Coördinatie is er nauwelijks. Het project Water in Flemish Urbanized Landscapes onderzoekt hoe in Genk een gecoördineerde implementatie van deze maatregelen voor integrale én duurzame oplossingen kan zorgen, die daarenboven tegelijkertijd ingezet kunnen worden als structurerend element in de nevelstad.