Rehabilitatie van de bovenste ledematenslag: clinimetrie en prognose

Beroerte is de derde meest voorkomende oorzaak van invaliditeit (Feigin, Norrving en Mensah 2017). Motorische stoornissen van de bovenste extremiteit, functionele beperkingen en verminderde kwaliteit van leven komen vaak voor bij patiënten met een beroerte (Carod-Artal en Egido 2009). Longitudinale observaties hebben aangetoond dat slechts een klein percentage (11,6%) van patiënten met een beroerte een volledig herstel van het bovenste extremiteit hebben, terwijl het grootste deel (38%) ook 6 maanden na de beroerte functioneel beperkt is (Kwakkel et al. 2003 ). De kennis over het sensorimotorische herstel- en revalidatieproces van patiënten met een beroerte is voornamelijk gebaseerd op klinische kwantificatie van beperking, handicap en gedrag middels klinische tests (ookwel: meetinstrumenten). Goede klinimetrische eigenschappen en klinische bruikbaarheid, evenals een standaardisatie in het gebruik van deze meetinstrumenten zijn essentieel voor het leveren van hoogwaardig bewijsmateriaal, interpreteerbaarheid van resultaten (Kwakkel et al. 2017) en verhoogde effectiviteit van de praktijk (Sullivan et al. 2013). Het aantal meetinstrumenten voor de beroerterevalidatie is in de loop van de tijd sterk toegenomen, met bijvoorbeeld 48 verschillende maatregelen in de bovenste extremiteit (Santisteban et al. 2016). Deze heterogeniteit bemoeilijkt het maken van een keuze voor een bepaald meetinstrument. Het doel van het eerste deel van dit proefschrift is om consensus-gebaseerde aanbevelingen voor clinici te ontwikkelen met betrekking tot een basis set aan meetinstrumenten voor de klinische beroerterevalidatie. Met deze set kan het herstel van zowel individuele als groepen van patiënten worden gemonitord en interventies worden geselecteerd, geëvalueerd en aangepast, en daarmee de effectiviteit van de revalidatie verbetern. Deel twee van dit proefschrift richt zich op het vroeg na de beroerte voorspellen van de arm-handvaardigheid middels eenvoudige bedside meetinstrumenten. Het voorspellen van motorische en functionele uitkomsten door meetinstrumenten kan gunstig zijn voor patiënten, clinici en het gezondheidszorgstelsel. Accurate voorspellingsmodellen voor het herstel van arm-handvaardigheid, gemeten met klinische tests, 3 en 6 maanden na de beroerte zijn reeds ontwikkeld. Belangrijke voorspellers daarbij zijn schouderabductie en vingerextensie, 72 uur na een beroerte gemeten (Stinear, Byblow en Ward 2014; Nijland et al. 2010). Een bestaand voorspellingsmodel wordt extern gevalideerd binnen 48 uur na de beroerte. Het derde deel van het proefschrift richt zicht op wat patiënten na een beroerte daadwerkelijk doen, dus niet wat zij in een ideale testomgeving preseteren. Daarvoor worden Inertial Measurement Units (IMU’s) gebruikt. Deze IMU's worden in toenemende mate gebruikt in onderzoeks en klinische omgevingen om kinematica te meten en te analyseren. IMU's maken een nieuw inzicht mogelijk in de real-world prestaties van de bovenste extremiteit in het dagelijks leven van de patiënt. Deze IMU-data worden gebruikt om inzicht te krijgen in het herstel van de bovenste extremiteit in het dagelijks leven van patiënten met een beroerte. Vervolgens worden prognostische factoren gezocht. Tot op heden is het onduidelijk hoe nauwkeurig het gebruik van de bovenste ledematen vroeg na een beroerte kan worden voorspeld met behulp van biomarkers en andere rele