Kunnen antiepileptogene behandelingen de progressie van de ziekte van Alzheimer afremmen? (FWOAL927)

De ziekte van Alzheimer (AD) is de meest voorkomende wereldwijde oorzaak van ernstige cognitieve stoornissen. Van epileptische aanvallen is altijd gedacht dat het een late complicatie is bij een minderheid van de AD-patiënten. We veronderstellen dat subklinische epileptische verschijnselen echter voorkomen bij een aanzienlijk deel van de AD-patiënten, veel eerder in het ziektebeloop dat cognitieve achteruitgang verergert. We zullen deze hypothese testen in een prospectieve longitudinale observationele klinische studie. Bovendien zullen we het begin en de frequentie van epileptiforme ontladingen in goed gevestigde transgene AD-muismodellen onderzoeken en hoe hun cognitieve prestaties bij geheugentaken worden beïnvloed.
Vervolgens stellen we een vroege interventie voor met antiseizuurgeneesmiddelen als een mogelijke ziektemodificerende therapie. Hiertoe worden AD-muizen chronisch behandeld met een klinisch gebruikt antiseizuurgeneesmiddel levetiracetam of met een ghreline-receptoragonist in ontwikkeling. Levetiracetam bleek eerder anti-epileptogene eigenschappen te vertonen, terwijl ghreline-receptoragonisme cognitieve tekorten remt in AD-modellen en epileptische aanvallen bij epilepsiemuizen vermindert. We zullen het effect beoordelen van beide behandelingen op epileptische biomarkers, cognitieve prestaties en verschillende markers die indicatief zijn voor AD-progressie. Als dit lukt, kunnen we toekomstig klinisch onderzoek opzetten met chronische behandeling van levetiracetam bij patiënten met milde cognitieve stoornissen als gevolg van AD.

Trefwoorden:Alzheimer

Disciplines:Neurologische en neuromusculaire ziekten