Geen andere keuze dan lopen : inventarisatie/aanleg veilige en comfortabele voetpaden, is essentieel voor een kwalitatieve stadsopbouw.

Te voet gaan is de basismobiliteit bij uitstek maar eigenaardig genoeg worden in het verkeers- en mobiliteitsbeleid voetgangers nog vaak over het hoofd gezien. Veel voetgangers -kinderen, scholieren, ouderen, mindervaliden en mensen met beperkte financiële middelen- hebben geen andere mobiliteitskeuze dan lopen. De voetganger krijgt in verhouding het minst aandacht en de minste middelen. In nieuwe ontwerpen maar ook bij renovatie van bestaande straten, wordt de voetganger als restgebruiker van de restruimte beschouwd. Vooral bij vernieuwing van straten wordt het door Boudewijn Bach gepropageerde principe van “omgekeerd ontwerpen” of het Vlaamse STOP-principe, beperkt toegepast. Enkel de goede voorbeelden worden sterk in de verf gezet maar de meeste voetgangers blijven verstoken van de basisvereiste: veilige, comfortabele en toegankelijke voetpaden. Uit een analyse van voetpaden zou men kunnen afleiden dat de voetganger al tevreden mag zijn dat er een voetpad is. De toestand waarin deze voetpaden zich bevinden, is niet altijd het resultaat van een oordeelkundig beleid. Het opmaken en kwalitatief rangschikken van voetpaden is nodig om niet alleen de omvang van het probleem te kennen maar vooral om een systematische aanpak mogelijk te maken. Vermits een bruikbare beschrijving van voetpaden niet bestond, werd een methodiek ontwikkeld waarmee alle voetpaden op basis van 9 parameters werden gerangschikt. In de gemeente waar de voetpadeninventaris is opgemaakt, hebben vele straten geen voetpad. Het ontbreken van een voetpad is niet alleen een probleem van straten in buitengebieden maar stelt zich ook in het centrum en in de schoolomgeving. Waar een voetpad is, wordt vastgesteld dat de toegankelijkheid en comfort in vele gevallen beperkt is en knelpunten veelvuldig aanwezig zijn.

Jaar van publicatie:2018

Toegankelijkheid:Open