Moleculaire classificatie van IBD: diagnostisch en therapeutisch potentieel

Aan het begin van de eenentwintigste eeuw zijn inflammatoire darmziekten (“inflammatory bowel diseases”/IBD) geëvolueerd tot een wereldwijde ziekte, met aantasting van bijna 1% van de westerse bevolking en een exponentiële uitbreiding in verwesterende landen. De ziekte van Crohn en colitis ulcerosa, tegenovergestelde uiteinden van het IBD-spectrum, worden gekenmerkt door chronische, idiopathische, progressieve en recidiverende ontsteking van het maagdarmstelsel. Vanwege het complexe samenspel van de darmflora met het immuunsysteem bij individuen met een genetische predispositie, hebben patiënten met IBD een zeer heterogeen ziekteverloop. Desondanks is de behandeling van de ziekte minder heterogeen. Breedspectrum ontstekingsremmende middelen worden toegediend als eerstelijns behandeling en deze leiden in 30-50% van de gevallen tot klinische en endoscopische remissie, waardoor er grote marges voor verbetering overblijven. Nieuwe biologische therapieën, zoals anti-interleukine-12/-23 en anti-integrine, alsook moleculen gericht tegen Janus Kinases, introduceren nieuwe dilemma's bij het selecteren van de juiste therapie voor de juiste patiënt, rekening houdend met de interindividuele verschillen in zowel respons als bijwerkingen . Het chronisch en ongeneeslijk karakter van IBD en de aanzienlijke morbiditeit, zorgkosten en productiviteitsverlies in de werkomgeving wijzen op het belang van gerichte therapie. Dit, samen met de vooruitgang in wetenschappelijke technologieën, suggereert dat een uitgebreide patiëntkarakterisering zeer informatief zou kunnen zijn met betrekking tot de pathofysiologische processen die aan de basis liggen van de ontwikkeling van IBD en het klinisch management ervan . We willen daarom de verschillende componenten die de ziekte veroorzaken bij een individuele patiënt karakteriseren door het genoom, transcriptoom, proteoom en microbioom van een patiënt te screenen en uiteindelijk alle deze “omics”-lagen te integreren. Dit zal de basis zijn om een index te construeren, die de proportionele bijdrage weergeeft van de verschillende mechanismen in één bepaalde patiënt. Vervolgens zullen we de index correleren met klinische eindpunten en de therapeutische waarde ervan onderzoeken. De index zal idealiter leiden tot een sterk geoptimaliseerd persoonlijk behandelingsschema voor het beheer van de ziekte, waarbij maximale respons op de behandeling en vermijding van ongewenste bijwerkingen centraal staan.