Worstelen met werkplekleren. Deel 1: naar een beschrijvend model van werkplekleren

Leren op de werkplek is de voorbije jaren een centraal thema geworden in (het beleid rond) de lerarenopleiding. Door opleidingen meer te verbinden met de authentieke beroepspraktijk zouden er krachtiger leeromgevingen geschapen kunnen worden. Dit alles gaat samen met een pleidooi voor meer praktijkervaringen in de opleiding tot leraar. In het verlengde hiervan – én gestimuleerd door de recente regelgeving – werden in de lerarenopleidingen verschillende varianten van werkplekleren ingevoerd. Hoewel deze ontwikkelingen met grote vanzelfsprekendheid plaatsvinden, roepen ze de vraag op: Is werkplekleren een mogelijkheid om de opleidings-didactische ambities te realiseren? Ofschoon het ’leren op de werkplek’ een grote face validity heeft, is het fenomeen zelf behoorlijk complex, zowel conceptueel als empirisch. Daarenboven leert de ervaring dat werkplekleren niet altijd tot de verhoopte leerresultaten leidt. Dit artikel presenteert een beschrijvend model om werkplekleren als opleidingsdidactisch vraagstuk in kaart te brengen. Het model is gebaseerd op een uitgesproken visie op de professionele ontwikkeling van (toekomstige) leraren en een analyse van de onderzoeksliteratuur. Hiermee brengen we verslag uit over de resultaten van het onderzoek naar werkplekleren (Kelchtermans, Ballet, Peeters, März, Piot, Robben, & Maes, 2008).

Jaar van publicatie:2010

Toegankelijkheid:Open