Op weg naar een betere stratificatie van niet-spierinvasieve blaaskankerpatiënten met gemiddeld en hoog risico

Blaaskanker (BC) is de meest voorkomende maligniteit van de urinewegen en de negende meest gediagnosticeerde kanker wereldwijd. Meer dan 90% van BC's in Europa en in Noord-Amerika zijn transitionele celcarcinomen (TCC), afgeleid van het urotheel. Ongeveer 75% van de patiënten met BC heeft een ziekte die beperkt is tot de mucosa (stadium Ta, carcinoma in situ [CIS]) of submucosa (stadium T1). Deze categorieën zijn gegroepeerd als niet-spierinvasieve blaaskanker (NMIBC). Tot 70% van de NMIBC-zaken zullen zich opnieuw voordoen, en 15% zal voortgang maken in fase en rang.

De recidief- en progressiesnelheden van NMIBC zijn sterk geassocieerd met verschillende klinische en pathologische factoren. Op basis van de beschikbare prognostische factoren heeft de European Association of Urology (EAU) Guidelines Panel on NMIBC de stratificatie van patiënten aanbevolen in drie risicogroepen - laag, gemiddeld en hoog risico - die behandelaanbevelingen kunnen vergemakkelijken. Tumoren met een van de kenmerken van het T1-stadium, hooggradig (of G3), gelijktijdig CIS of meerdere, recurrente en grote (> 3 cm) Ta G1G2-tumoren worden gecategoriseerd als hoog-risico tumoren. Het beheer van NMBS met gemiddeld en hoog risico bestaat uit transurethrale resectie van blaastumor (TURBT) en blaasinstillaties met Bacillus Calmette-Guérin (BCG) plus intensieve follow-up en onderhouds BCG. Ondanks dit intensieve behandelings- en follow-upschema lopen deze patiënten een hoog risico op terugkeer van de ziekte en een matig tot hoog risico op progressie tot spierinvasieve BC (MIBC) van maximaal 35-55% na een follow-up van 5 jaar.

Het belangrijke probleem bestaat voor de NMIBC-patiënten in de gemiddeld- en hoogrisicogroep, omdat er momenteel geen accurate marker (klinisch of pathologisch) is die subgroepen met een hogere waarschijnlijkheid van progressie efficiënt kan onderscheiden van diegenen met vergelijkbare fenotypische kenmerken, maar met een laag progressierisico. De huidige grote uitdaging en onvervulde behoefte is 1) de gemiddeld- en hoog-risico NMIBC-patiënten te identificeren die het grootste risico lopen op ziekteprogressie, 2) de respons op de behandeling te voorspellen en 3) nieuwe doelen voor behandeling te identificeren en te verbeteren behandelingsmodaliteiten in deze specifieke subgroep.

We veronderstellen dat het toevoegen van moleculaire markers aan bestaande risicomodellen een antwoord kan zijn op de onvervulde behoefte. Dit project heeft tot doel een combinatie te bieden van onderscheidende biomarkers voor biomedische en immunohistopathologische aandoeningen die zijn geïntegreerd met systeembiologische instrumenten gekoppeld aan de geavanceerde voorspellende modellering van diep leren om een op ziektemechanismen gebaseerde stratificatie van gemiddeld- en hoogrisico's vast te stellen. NMIBC-patiënten om het risico op recidief en/of progressie te voorspellen, evenals hun behandelingsrespons. Dit zal een betere en betrouwbaardere risicostratificatie van de patiënten mogelijk maken in vergelijking met de huidige risicoberekenaars. De gewenste uitkomst is om de therapeutische besluitvorming bij het BC-management te vergemakkelijken.

Binnen dit project wordt voor de eerste keer een combinatorische benadering met epigenetics datasets en high-throughput proteomics, transcriptomics, lipidomics, metabolomics en immunohistopathologische gegevens uit weefselsecties, bloed en urine geprobeerd, met als uiteindelijk doel een hogere nauwkeurigheid te bereiken in stratificatie en therapeutische besluitvorming bij NMIBC-patiënten met gemiddeld en hoog risico. Dit project brengt velddeskundigen samen in -omics-technologieën, die alle technologieplatforms hebben ontwikkeld die voor deze aanpak vereist zijn, evenals klinische centra in Vlaanderen met ervaring in BC-behandeling. Het combineren van de expertise in -omics technologieën, klinische behandeling, systeembiologie en bioinformatica zal de effectieve ontwikkeling en implementatie van deze op systeembiologie gebaseerde benadering mogelijk maken om de patiëntenzorg direct te verbeteren.