Transformerende landschappen van Zuid-Anatolië: Modelleren van sociale en ecologische veranderingen van het midden tot laat- Holoceen aan de hand van voorspellende landgebruik en akkerland reconstructies

De relatie tussen landschappen en hoe menselijke groepen zich in hun onderhoud voorzien is dynamisch, en wordt beïnvloed door complexe interacties tussen natuurlijke en menselijke factoren die men moeilijk kan reconstrueren enkel op basis van gegevens inzake de paleo-omgeving. Archeologisch onderzoek gebruikt vaak multidisciplinaire en lange-termijn datasets, die tot unieke inzichten inzake landschapsveranderingen kunnen leiden. Met name het materieel bestand biedt oplossingen om ruimtelijke weergaven betreffende bodemkenmerken en landgebruik in het verleden te creëren.

In dit proefschrift wordt een dergelijke methodologie gepresenteerd aan de hand van een casestudy van het studiegebied van het Sagalassos Archaeological Research Project. Dit gebied bevindt zich langsheen de noordelijke periferie van de Westelijke Taurus in Zuidwest Anatolië, en brengt een onderzoekhistorie van meer dan drie decennia met zich mee. Allereerst werden voorspellingsmodellen op basis van het aanzienlijke nederzettingsbestand via de LAMAP methode (Carleton et al. 2012; Carleton et al. 2017) getoetst inzake hun algemene bruikbaarheid. Vervolgens zijn deze modellen getraind met nederzettingsgegevens van locaties waar landbouwactiviteiten gedurende specifieke perioden voorkwamen, om daarna veranderingen in de relatieve geschiktheid van deze bergachtige gebieden voor landbouwgebruik vast te stellen over een periode van twee en een half millennium. Aansluitend werden de gedateerde fossiele pollenassemblages van drie afwateringsgebieden gebruikt, om volgens het REVEALS model (Sugita 2007a; 2007b) het gemiddelde landbouwoppervlak per periode in te schatten. De voorspelde gronden met landbouwpotentieel werden nadien aangewend om de ruimtelijke verspreiding van landbouwgrond te reconstrueren op basis van de geschiktheid van percelen, zoals geïndiceerd door de gedocumenteerde patronen van menselijke activiteiten in het studiegebied. Door het benutten van gegevens betreffende landgebruik en archeologische sites, kunnen we zodoende het landbouwpotentieel van landschappen in het verleden, en hun ruimtelijke situering binnen de contemporaine economische en levensonderhoud-gerelateerde kaderwerken, reconstrueren.