Het belang van stilte in de liturgie als een element van actieve deelname. Een onderzoek vanuit Sacrosanctum Concilium nr. 30 naar een kwalificering van stilte in de liturgie, haar relatie met de Liturgische Beweging, de monastieke traditie en de pastorale spanningen en uitdagingen.

Dit onderzoeksproject focust zich op artikel 30 van Sacrosanctum Concilium en in het bijzonder op stilte als een element van actieve deelname aan de liturgie.

In een eerste deel wordt de genesis van dit artikel geschetst. De auteur van deze bijdrage wordt gesitueerd in zijn context en de mogelijke invloeden die hebben meegespeeld om stilte een plaats te geven in het concilie document worden onderzocht.

In een tweede fase wordt gezocht naar de invloed van de Liturgische Beweging bij de implementatie van stilte in de liturgie als element van actieve participatie. Er wordt een analyse gemaakt hoe de liturgietheologen uit de Liturgische Beweging dachten over stilte in de liturgie en hoe het Magisterium, voorafgaand aan het Tweede Vaticaans Concilie, hierover nadacht.

Vervolgens wordt de kwalificering van stilte vanuit de invloed van de benedictijnse liturgische traditie beschreven. De hypothese is dat de benedictijnen binnen de liturgische vernieuwing bepalend zijn geweest voor de perceptie en implementatie van stilte in de liturgie.

Tenslotte gaan we ervan uit dat deze monasticering van stilte, door haar continuïteit met de benedictijnse traditie, daardoor ook een pastorale kwalificatie wordt voor de post-conciliaire liturgie. De pastorale kansen die voortkomen uit het goed verstaan van stilte in de liturgie en de implementering op specifiek relevante plaatsen en op juiste momenten in de liturgie of de voorgeschreven plaatsen volgens de orde van diensten, worden uitgewerkt als belangrijke opportuniteiten.