Sociaal-productieve Infrastructuur

De afgelopen decennia is het traditionele concept van infrastructuur als een set van statische structuren, systemen en faciliteiten ten dienste van de stadseconomie, geëvolueerd naar een breder, sociaal-georiënteerd begrip. Vooral tijdens de afgelopen twintig jaar, is er een nieuw begrip rond infrastructuur ontstaan (Amin and Thrift, 2002)(Simone, 2006)(de Boeck, 2011)(Farias. 2010 (Amin, 2014)(Graham and McFarlane, 2015)(Friedman, 2006) waarbij verder gedacht wordt dan de materiele en technische beperkingen en waarbij het in een kritisch kader geplaatst wordt als deel van het “stedelijk sociaal” en collectieve cultuur en ruimte (Amin, 2006). In deze context is Sociaal-productieve Infrastructuur een set van katalytische architecturale en stedelijke apparaten die zowel enkele basisdiensten kunnen aanbieden aan de gebruikers, als hen kunnen betrekken bij de procesvorming van een publieke context in transitie. Dit onderzoek legt zich toe op hoe de Sociaal-productieve Infrastructuur kan leiden tot een herverdeling van middelen, het verhogen van stedelijke rechtvaardigheid en het bevorderen van solidariteit. Het onderzoek wordt uitgevoerd met behulp van 1) voorzichtig geselecteerde architecturale projecten, relevant aan de onderzoeksvraag 2) eigentijdse theorieën over sociale infrastructuren en drie parallelle en interactieve trajecten. Deze trajecten zullen helpen om volgende uit te voeren: T1: sociaal-ruimtelijk onderzoek van de specifieke stedelijke context(en) in Europese steden waar er zich relevante projecten bevinden, T2: onderzoek over de sociaal-productieve cycli toegepast in de relevante projecten. T3: strategieën, tactieken en middelen voor de implementatie van sociaal-productieve infrastructuren en architecturale apparaten voor activatie