De verhalen des levens ontrafeld: Het belang van coherentie

Autobiografisch geheugen bestaat uit een uitgebreid netwerk van persoonlijke herinneringen die een integraal onderdeel van het zelf vormen. Het bestuderen van affectieve en structurele kenmerken van autobiografische herinneringen dragen bij aan het begrijpen van de relatie tussen de laatstgenoemde en psychologisch functioneren. Dit proefschrift richt zich op één kenmerk in het bijzonder. Geheugencoherentie kan worden beschouwd als het vermogen om gebeurtenissen in de tijd te plaatsen, een centraal thema uit te werken en tot een resolutie te komen. Deze thesis biedt een uitbreiding op eerder onderzoek door het samenspel tussen geheugencoherentie, psychologisch functioneren en ruminatie te onderzoeken. Hoewel de studie van geheugencoherentie ingebed is in een uitgebreid theoretisch kader dat steunt op de assumptie dat het construeren van coherente herinneringen of narratieven gunstig is voor psychologisch welzijn, suggereren de bevindingen van dit proefschrift dat deze gunstige effecten beperkt zouden kunnen zijn tot specifieke situaties. Het lijkt erop dat de nadruk niet enkel gelegd moet worden op geheugencoherentie als een eindresultaat, maar dat de manier waarop coherentie bereikt werd mee in rekening gebracht dient te worden. Meer specifiek suggereren onze bevindingen dat meer geheugencoherentie inderdaad verband houdt met meer psychologisch welzijn wanneer coherentie bereikt wordt door positieve betekenisgeving. Wanneer coherentie echter het resultaat is van ruminatie, blijkt dat meer coherentie verband houdt met minder psychologisch welzijn en met de aanwezigheid van depressieve symptomen. Aangezien onze dagelijkse interacties alsook therapeutische contacten doordrongen zijn van narratieven, lijkt het verder uitbreiden van onze kennis inzake deze relatie een waardevolle onderzoekslijn.