Persister cellen onder de loep: opstellen van een persister model en de ontwikkeling van persistentiemerkers voor diagnose

Persistors zijn een kleine groep cellen binnen een genetisch identieke populatie die een langdurige antibioticumbehandeling kunnen overleven. Persistentie komt niet enkel voor in laboratoriumstammen maar werd tot nu toe reeds in elke geteste stam aangetroffen. Hierdoor wordt persistentie erkend als een belangrijke oorzaak bij falende antibioticabehandelingen en bij het heropleven van chronische infecties. Het geconserveerde GTPase Obg is een centrale regulator van persistentie. Er werd reeds aangetoond dat Obg-gemedieerde persistentie verloopt via een reactieweg die hokB mRNA transcriptie activeert. HokB vormt een porie in het celmembraan waarlangs ATP uit de cel lekt en het celmembraan depolariseert. Deze depolarisatie is verantwoordelijk voor de transitie van een antibioticum-gevoelige cel naar een persistor cel. Op dit moment is de werking van HokB goed gekend, maar het is nog niet geweten hoe Obg de hokB transcriptie activeert. Deze activatie kan zowel rechtstreeks als onrechtstreeks verlopen, in het laatste geval via bijkomende intermediaire interacties. Door het interactienetwerk in de onmiddellijke omgeving van Obg te ontrafelen hopen we op deze vraag een antwoord te formuleren. Aan de hand van fotoreactieve bindingen werden mogelijke persistorinteracties van Obg geïdentificeerd. Deze interacties werden bevestigd door conventionele detectiemethoden en twee hypothetische eiwitten kwamen als sterkste interactoren naar voren. Geen van beide eiwitten werd eerder in verband gebracht met persistentie. Aan de hand van deze twee nieuwe interactoren werd het huidige model van Obg-gemedieerde persistentie verder aangevuld. Samengevat presenteren deze resultaten nieuwe inzichten in Obg-gemedieerde persistentie. Mettertijd zal de betere kennis van het persistentie fenotype zorgen voor de ontwikkeling van anti-persistor therapieën die kunnen helpen om chronische infecties te bestrijden.