Artrose van het basaal duimgewricht: naar een beter begrip van het ontstaanmechanisme via medische beeldvorming en computer modelleringstechnieken

Artrose (osteoarthrosis deformans, OA) is een veelvoorkomende gewrichtsaandoening met aantasting van het gewrichtskraakbeen met als belangrijkste symptomen pijn en mobiliteitsverlies. Deze chronische aandoening treft hoofdzakelijk mensen van middelbare leeftijd en de ouderen, met een sterke leeftijdsgerelateerde toename in prevalentie. Mechanische factoren spelen een belangrijke rol bij de ontwikkeling van artrose, maar hoe gewrichtsbelasting, intra-articulaire contactpatronen en gewrichtsmorfologie gerelateerd zijn aan de ontwikkeling van artrose is niet gekend. De hoofddoelstelling van dit project is om nieuwe computationele en experimentele platformen te ontwikkelen die ons begrip van de ontwikkelingsmechanismes van artrose kunnen verbeteren, en dit in de specifieke context van het humaan trapeziometacarpaal (TMC) gewricht. Het TMC gewricht – gelegen aan de basis van de duim en gevormd uit de eerste metacarpaal en trapezium – heeft een unieke concavo-convexe vorm die oppositie van de duim toelaat en aan de basis ligt van de unieke handigheid van de modern mens. Het gewricht is echter ook erg vatbaar voor artrose, met meer dan een derde van de mannen/vrouwen boven de 65 die lijden aan ‘rhizartrose’ of ‘TMC OA’.

De platformen die ontwikkeld werden in dit project zijn gebaseerd op biomechanische concepten die het onafhankelijk gedrag van anatomische structuren (kraakbeen en ligamenten) definieren. De specificiteit van de ontwikkelde platformen is dat zij deze onafhankelijke concepten integreren in een generisch computationeel model en dat ze zijn geassocieerd met vergevorderde mechanische experimenten en medische beeldvormingstechnieken. De doelstellingen zijn (1) de ontwikkeling van modellen die bijdragen aan een beter inzicht in de contact biomechanica, belastingsafhankelijke kinematica en dynamica van de duim tijdens fysiologische bewegingen en dagelijkse taken, zowel in de gezonde situatie als in OA; (2) de evaluatie van de impact van degeneratieve veranderingen op het biomechanisch gedrag van het TMC gewricht; (3) de evaluatie van de rol en het biomechanische gedrag van de anatomische structuren van de duim.

Dergelijke inzichten zullen ons inzicht van gewrichtsstructuren en –functie verbeteren, en zullen helpen om hun rol in de ontwikkeling van OA te bepalen. Deze kennis zal bijdragen aan betere preventie en revalidatiestrategien voor deze ernstige aandoening.