Alleen en/of samen rouwen: Individualiteit en collectiviteit in Nederlandstalige rouwpoëzie na 1968

In algemene termen beoogt dit project de manieren te onderzoeken waarop de Nederlandse "rouwpoëzie" of "funeraire poëzie" een ervaring van verlies en verdriet modelleert na het overlijden van een persoon. Het uitgangspunt is 1968, een moment in de recente geschiedenis dat symbool staat voor een steeds kritischer houding ten opzichte van traditionele waarden en rituelen. In het bijzonder zal het voorgestelde project analyseren of, en hoe, na 1968 grafgedichten hun mogelijke gebruik in scène zetten door de tekstuele weergave van een rouwervaring en of, en hoe, deze representaties een spanning creëren tussen individualiteit en collectiviteit. Het corpus omvat zowel verzamelingen gedichten met een overwegend autonome functie als cases met een voornamelijk pragmatische functie (therapeutische en religieuze poëzie, thematische bloemlezingen en gedichten die voortkomen uit "De eenzame uitvaart").

Met haar focus op postromantische rouwtijd, bevindt het voorgestelde onderzoek zich in een rijke internationale onderzoekslijn en daagt het enkele van zijn dominante benaderingen en opvattingen uit. Aan de ene kant, door de nadruk te leggen op de functies en het gebruik van de poëzie, wordt de partiële visie op de ontwikkeling van postromantische rouwgedichten van een heteronome naar een louter autonome praktijk getoetst. Anderzijds beoogt het de huidige visie op moderne poëtische voorstellingen van rouw als een louter individuele ervaring te herzien. Het heterogene corpus van het onderzoek zal een veel genuanceerder beeld geven dan de traditionele focus op sterk gecanoniseerde gedichten.