Integratie van abnormale macroscopische spiereigenschappen, neuromusculaire symptomen en functionele capaciteiten na een cerebro-vasculair accident

 Huidige stand van zaken :  

Een cerebrovasculair accident (CVA) is van de belangrijkste oorzaken van fysieke beperkingen in de wereld. [1]. In België krijgen jaarlijks gemiddeld 2000 personen en eerste of een recidief CVA [2] In 40% van deze patiënten veroorzaakt dit matig tot ernstige beperkingen in het dagelijkse leven [3].   De “World Health Organization” definieert een CVA als “het snel ontwikkelen van klinische symptomen van focale of gegeneraliseerde verstoring van de hersenfunctie die 24 uur of langer duren, of de dood veroorzaken, zonder ander onderliggende oorzaak dan vasculair.  Bij een CVA ontstaat er een onderbreking de afdalende corticospinale banen, beter gekend als een Bovenste Motor Neuron syndroom. Schade aan het Bovenste Motor Neuron systeem wordt gekenmerkt door  positieve en negatieve motor symptomen. Afhankelijk van de hoeveelheid weefselschade in de hersenen en de reorganisatie van het centraal zenuwstelsel, zal een CVA negatieve en positieve motor symptomen veroorzaken in één lichaamsdeel. Negatieve motore symptomen zijn krachtsverlies, parese, verlies van selectiviteit en gevoelsstoornissen. Positieve motore symptomen resulteren in een grote variëteit  van spier activatie patronen zoals clonus, co-contracties en spasticiteit. Zowel negatieve en positieve motore sympotmen veroorzaken biomechanische veranderingen van de spieren. Secundair ontstaan hierdoor musculoskeletale problemem die levenslang problemen geven in het motore functioneren van de patient Beide de neurale en musculaire achteruitgang zijn een grote bron van handicap na een CVA.  Er is een scala aan veel gebruikte behandelingen voor deze symptomen.   De grote meerderheid van deze behandelingen betreffen de spieren (zoals rekken, verminderen spierspanning) hoewel het oorspronkelijke letsel zich in de hersenen bevindt. Spieren zijn een van het meest aanpasbare weefsel in het lichaam als antwoord op verschillende positieve en negatieve stimuli zoals minder of meer gebruik van de spieren.  Een verband tussen veranderingen in spierachitectuur na een CVA en de klinisch symptomen, zou gebruikt kunnen worden als voorspeller en evaluatie instrument voor behandelingen binnen de revalidatie. Herstel na een CVA is niet lineair maar volgt een curve. Het grootste herstel vindt plaats in de eerste dagen tot maanden na het CVA. Het herstelproces omvat 4 fasen die in elkaar overlopen : de hyperacute/acute revalidatie fase die 0-24 uur duurt, de vroegtijdige revalidatie fase die 24uur tot 3 maanden duurt, de late revalidatie fase die 3 tot 6 maanden duurt en tot slot de chronische fase die start 6 maand na het CVA. [4]