Zien als plaats: de evolutie in de wisselwerking tussen water en plaats in de politiek van een dorp in de Himalaya van de koloniale periode tot vandaag

Het hoofddoel van deze studie is het begrijpen van de relatie tussen Ladakhi irrigatiepraktijken op dorpsniveau en de bredere politieke economie van de regio tussen 1842 tot heden, het Indiase post-onafhankelijkheids tijdperk. Specifiek tracht de onderzoeker te documenteren hoe deze veranderingen de verschillende ecologische, politieke, economische en discursieve mechanismen hebben gevormd die verschillende actoren inzetten om lokale irrigatiesystemen te beheersen. Een genuanceerd begrip van deze dynamiek informeert zowel academici als beleidsmakers, die geïnteresseerd zijn in de mogelijkheden en beperkingen van community based natural resource management (CBNRM) als een theoretisch en praktisch concept. Deze studie beoogt ook de diverse belanghebbenden te helpen die momenteel Ladakh bijstaan bij het onderhandelen over sociaal-economische en ecologische veranderingen, om de impact van hun discours en acties op de regio's belangrijkste grondstof - water - te beoordelen.

Ladakh is een regio op grote hoogte, in de regen-schaduwzone van de Hindoe-kus en de grotere Himalaya-gebieden. Door de schaarste aan regen, gecombineerd met het ontbreken van gemakkelijk toegankelijke waterbronnen, zijn de intense agro-pastorale activiteiten die essentieel zijn voor het overleven van menselijke nederzettingen afhankelijk van water dat uit gletsjers wordt getapt door middel van een complex netwerk van door zwaartekracht gevoede irrigatiestructuren. Traditioneel is de constructie, het onderhoud en het bewaken van deze irrigatiesystemen in handen van decentrale gemeenschapsgebaseerde instellingen.

Vanwege de ligging in de strategisch belangrijke Himalaya-staat Jammu & Kashmir (J&K), samen met de snel ontwikkelende toeristische industrie, is de politieke economie van Ladakh sinds de onafhankelijkheid van India in 1947 aanzienlijk veranderd. Beschikbaarheid van alternatieve levensonderhoudskansen en ontwikkelingsinterventies door de Indiase regering en NGO's zorgen voor een transformatie van de agrarische praktijken in Ladakhi dorpen. Overheidsonderzoeken wijzen erop dat jongere generaties Ladakhis steeds meer in hun levensonderhoud voorzien door arbeid buiten de landbouwsector, waardoor de reeds schaarse arbeidskrachten in dorpen verder afnemen. In sommige gevallen worden traditionele verplichtingen, zoals het collectief onderhoud en het beheer van irrigatiekanalen, vervangen door contant geldtransacties. Ook worden NGO's en nieuwe vormen van bestuursregelingen actief in het waterbeheer op het dorpsgebied. In de Ladakhi-pers komen ook milieu-uitdagingen voorop, aangezien discoursen over klimaatverandering waarschuwen voor krimpende gletsjers, die de belangrijkste bron van water in de regio vormen. Ondanks de mogelijke gevolgen van deze dynamiek voor de toekomst van Ladakhi-dorpen, is er op dit moment geen studie die probeert om grondig te documenteren hoe zij de bestaande irrigatiepraktijken op het dorp beïnvloeden, die van cruciaal belang zijn voor het behoud van de relatie tussen de maatschappij en het milieu in Ladakh. Voorts beschouwen de onophoudelijke debatten over de agrarische verandering in Ladakh niet adequaat hoe de eerdere staatsvormingsprocessen - voorafgaand aan de onafhankelijkheid van India in 1947 - de reactie van lokale waterbestuursinstellingen op transformaties in het landelijke landschap beïnvloeden.

Hoewel het belang van gemeenschapsgericht bestuur in India sinds zijn onafhankelijkheid is erkend, is de groeiende wereldwijde belangstelling voor duurzame ontwikkeling afgestemd op de Duurzame Ontwikkelingsdoelstellingen (SDG's) die door de VN zijn opgesteld. De parallelle ontwikkeling van belangstelling in community based natural resource Management (CBNRM), gepopulariseerd door Elinor Ostrom, heeft van de studie van gedecentraliseerde institutionele afspraken een afgebakend academisch onderzoeksgebied gemaakt. Terwijl de vroege inspanningen op dat gebied vooral gericht waren op het begrijpen hoe lokale, zelfbestuurde instellingen kunnen worden ontwikkeld om het gebruik van milieuhulpbronnen te optimaliseren, richten recentere heterodoxe benaderingen zich op het verbreden van het onderzoeksgebied tot de culturele, distributie-, en historische dimensies. De huidige studie bevindt zich binnen deze heterodoxe traditie.