Dialectiek en Topica in the Renaissance: Een onderzoek naar de commentaren op Aristoteles' Topica (1300-1650).

Het onderzoeksproject Dialectiek en Topica in the Renaissance: Een onderzoek naar de commentaren op Aristoteles' Topica (1300-1650) is bedoeld om een originele bijdrage te leveren aan een grotere vraag over de moderne genealogie van de begrippen 'bewijs', 'betrouwbare kennis' en 'getuigenis' via een echt interdisciplinaire benadering. De onderliggende antropologische dimensie van deze ideeën vraagt om verdere analyse.

Het eerste element dat in detail moet worden geanalyseerd, is de aard en rol van 'waarschijnlijk denken' in zowel wet als logica. Hierbij gaat het om de juridische oorsprong (en premoderne diffusie) van gearticuleerde begrippen van 'zekerheid': hoe kan men vertrouwen op kennis buiten de grenzen van deductieve redenen of empirisch bewijs? Een van de oude betekenissen van het woord 'waarschijnlijk' was niet werkzaam voor state of affairs, maar eerder van rationele agenten zelf. De 'vir probabilis' voor de Renaissance-lezers van Cicero en Aristoteles's Onderwerpen (vooral in Boek 8) is de 'expert', de man die een succesvolle en overtuigende dialectische argument (habilis ad probandum) ter ondersteuning van zijn uitspraken kan leveren .

De filosofische literatuur is geneigd om de juridische premoderne modi en manieren van conceptualisaties te overzien. Bovendien is de Renaissance-studie en de ontvangst van de onderwerpen van Aristoteles nog steeds grotendeels onontgonnen. Het onmiskenbare wisselwerking tussen dialectiek en late middeleeuwse juridische gedachte (bijvoorbeeld het gebruik van Aristoteles onderwerpen in de werken van juristen zoals John of Legnano, Francesco Zabarella, Andrea Alciato, André Tiraqueau) is tot op heden nog nooit systematisch bestudeerd.