< Terug naar vorige pagina

Project

Mechanismen en modulatie van ischemie-reperfusie schade in hartdode transplantnieren.

Niertransplantatie is de beste behandeling voor patiënten met terminaalnierfalen. Een van de belangrijkste complicaties van niertransplantatieis het vertraagd hernemen van de nierfunctie van de transplantnier, ookwel "delayed graft function" genoemd. In afwachting van het hernemen van de functie van de transplantnier wordt de ontvanger opnieuw gedialyseerd. Hoewel delayed graft function een zeer frequente complicatie is, tot25% van standaard hersendode transplantnieren heeft met dit probleem tekampen, blijft het een weinig bestudeerde complicatie. Desalniettemin zal de incidentie van delayed graft function in de toekomst verder stijgen. Dit voornamelijk omdat het aantal niertransplantaties afkomstig van "hoog risico" donoren, in het bijzonder hartdode donoren en "expanded criteria donoren" (donoren ouder dan 60 jaar of donoren tussen 50 en 59 jaar met welbepaalde comorbiditeiten) blijft toenemen. Delayed graft function is een belangrijk gevolg van ischemie-reperfusie schade dat tijdens het transplantatieproces ontstaat. Transplantnieren van hoog risico donoren zijn bijzonder gevoelig voor ischemie-reperfusie schade en ontwikkelen daarom ook sneller (in 40% tot 80% van de gevallen) delayed graft function. Ondanks dit verhoogde risico blijft het voordeel van een geslaagdetransplantatie met een hoog risico nier voor een patiënt groter dan eenverlengde afhankelijkheid van niervervangende therapie.
Het voorkomen en voorspellen van delayed graft function en het kwantificeren van ischemie-reperfusie schade, het onderwerp van deze doctoraatsthesis, zijn daarom essentieel om de resultaten  na transplantatie van nieren afkomstig van hoog risico donoren te verbeteren en het aantal nieren beschikbaar voor transplantatie te vergroten. 

Deze thesis toont aan de hand van een reeks klinische en preklinische studies aan dat hypotherme machineperfusie bewaring de gouden standaard voor het bewaren van hoog risico nieren zou moeten worden aangezien machineperfusie bewaring de incidentie van delayed graft function doet dalen. Verder toont zij aan dat machineperfusie karakteristieken zoals renale vasculaire weerstanden perfusaat schademerkers niet langer als enige parameter gebruikt mogen worden om nieren voor transplantatie af te keuren. Desondanks leverenze additionele informatie die gebruikt kunnen worden om het peri- en postoperatieve beleid te optimaliseren. Als laatste toont zij aan dat bepaalde plasma schademerkers het potentieel hebben om ischemie-reperfusieschade te kwantificeren en op die manier tot een accuratere en objectievere definitie van delayed graft function kunnen leiden.
Datum:1 okt 2008 →  30 sep 2012
Trefwoorden:Transplant chirurgy, Deceased donor kidneys
Disciplines:Urologie en nefrologie, Orthopedie, Heelkunde, Verpleegkunde, Immunologie
Project type:PhD project