De invloed van chronisch nierlijden op de aanmaak, intestinale absorptie en renale excretie van microbioom metabolieten. Studie naar intestinaal-renale interacties.

Het colon microbiële metabolisme draagt in belangrijke mate bij tot uremische retentie moleculen die opstapelen bij patiënten met chronisch nierlijden en hogere serumspiegels van microbiële metabolieten zijn geassocieerd met mortaliteit, cardiovasculair lijden en progressie van nierlijden. De interactie tussen het colon microbiële metabolisme en nierfunctie wordt ook wel de ‘darm-nier as’ genoemd.

Hoewel het algemeen aanvaard is dat serumspiegels van dergelijke moleculen opstapelen ten gevolge van verminderde renale excretie, kunnen we tevens stellen dat de variabiliteit in intestinale opname een belangrijke factor vormt met betrekking tot interindividuele verschillen in serumspiegels van microbiële metabolieten. Deze intestinale opname, in casu het geheel van intestinale aanmaak en absorptie, is tevens onafhankelijk gerelateerd met een nefaste prognose in patiënten met nierfunctiebeperking. Bovendien beïnvloedt chronisch nierlijden het colon microbiële metabolisme en de aanmaak van deze moleculen waarbij er een duidelijk effect is van opgelegde dieetbeperkingen. Intestinale absorptie van microbiële metabolieten bestaat uit zowel diffusie als actief transport volgend op fase 2 metabolisme. We bemerken tevens een duidelijke interactie tussen het microbiële en endogene metabolisme, die bovendien gewijzigd is in patiënten met nierfunctiebeperking en een voorspellende factor is voor mortaliteit en cardiovascular lijden. In een zoektocht naar mogelijke behandelingsstrategiën om de intestinale blootstelling aan microbiële metabolieten te verminderen, blijkt er geen gunstig effect te zijn van de prebiotica AXOS, terwijl de hoeveelheid eiwitinname wel de aanmaak van bepaalde moleculen kan moduleren. Niertransplantatie zorgt voor een daling van de serumspiegels van microbiële metabolieten, niet enkel door nierfunctieherstel, doch tevens door een onafhankelijke invloed uit te oefenen op de intestinale opname. Ten slotte benadrukken we het belang van moleculen die afkomstig zijn van het microbiële metabolisme en afhankelijk zijn van efficiënte tubulaire secretie, onafhankelijk van eiwitbinding. Een verstoorde darmbarrière en/of aangeboren immuunsysteemactivatie zijn andere factoren die aan de grondslag kunnen liggen van de nefaste prognose in patiënten met chronisch nierlijden.

Hoewel onze bevindingen nieuwe inzichten bieden in de mechanismen van de darm-nier as, is verder onderzoek noodzakelijk om effectieve strategieën uit te denken die ingrijpen op deze entiteit en daarbij hopelijk ook een gunstige invloed hebben op het welzijn van patiënten met nierfunctiebeperking.