De Hedwigepolder, van zee naar land en terug

De Hedwigepolder, letterlijk en figuurlijk een godvergeten uithoek van Nederland, geprangd tussen het verdronken land van Saeftinge, de Schelde en de Belgisch-Nederlandse grens, werd plots landelijk nieuws in Nederland en voorwerp van een jarenlange discussie tussen Vlaanderen en Nederland en van harde acties tegen het ontpolderen. In het in 2005 gesloten Verdrag tussen het Koninkrijk der Nederlanden en het Vlaams Gewest betreffende de uitvoering van de Ontwikkelingsschets 2010 Schelde-estuarium werd immers afgesproken om in het kader van natuurherstel de Hedwigepolder te ontpolderen, waardoor het weer onderhevig zou worden aan de getijdenwerking en het opnieuw tot een slik- en schorgebied zou kunnen ontwikkelen. Op het eerste zicht lijkt het teruggeven van land aan de zee misschien wel een beetje absurd en zeker in Zeeland waar de desastreuze overstromingen van 1953 bij de oudere bevolking nog een echt trauma is. Het doorsteken van dijken roept die oude herinneringen op en alle daarmee gepaard gaande emoties. Is het hele plan om de Hedwigepolder te ontpolderen dan een absurd idee? Uiteraard niet en in deze bijdrage wil ik ingaan op hoe dit plan is tot stand gekomen en wat we mogen verwachten in het gebied, eens ontpolderd. Het is niet de bedoeling om een gedetailleerd beeld te schetsen van alle procedures, ik wil vooral aangeven hoe dit project past binnen een integrale visie op het duurzaam beheer van het Schelde estuarium.

Publication year:2019

Keywords:A2 Journal article

Accessibility:Closed